Crapbook

Γιατί να πρέπει να κοιμηθώ έτσι που έστρωσα; Γιατί όχι έτσι που στρώσαμε μαζί, εξίσου αναπαυτικά και μια ιδέα πιο ευρύχωρα; Γιατί αν έβγαινα ποτέ από αυτή τη φυλακή, δεν θα ήμουν ελεύθερος;   Πρέπει να παραδώσω το σενάριο σε λιγότερο από μια ώρα και στην οθόνη υπάρχει μόνο ο κέρσορας που αναβοσβήνει.  _ Είμαι ίσως σε κάποιο κίνδυνο από εσάς, αγαπητέ μου κύριε; τον ρώτησε.  _ Θα έλεγα πως όχι υπέροχη κυρία μου, όχι από εμένα, απάντησε συγκινημένος.  _ Πολύ έξυπνη για γυναίκα υποθέτω, μονολόγησε εκείνη λυπημένη.  _ Όχι, τίποτα τέτοιο! Απλά μοναχική, ήταν η άμεση απάντηση του και της έσφιξε το χέρι τρυφερά.  Όχι αυτό! Σε πιο ρομαντικές εποχές ίσως, όμως πολύ μακρυά από το σήμερα. Μήπως:  Τη φίλησε στα χείλη μπροστά σε όλους και μετά, με το μυαλό του, σε όλο της το σώμα. Για μια στιγμή κοιτάχτηκαν στα μάτια σταθερά και τρυφερά, αλλά περισσότερο με έναν θετικό και γνώριμο τρόπο. _ Δεν φαίνεται πλέον να χρειάζεσαι κάποια κάλυψη, τον ρώτησε ευθέως.  _Στην πραγματικότητα όχι.

Πουρνό-πουρνό ήρθε η μaνούλα μου να πάω στην τράπεζα να τσεκάρω τον λογαριασμό της και να πάρω ένα κατοστάρικο να πάω να πληρώσω μια άλλη τράπεζα που χρωστάει. Για πρώτη φορά απ' όσο θυμάμαι ο λογαριασμός ήταν στο +0 -0 = 0.  82 Μαΐων τώρα, από 18 χρόνων δίπλα από διάφορα λαμόγια στο Μετοχικό Ταμείο Πολεμικού Ναυτικού υπάλληλος να κάνει σωστά τη δουλειά της, το ξέρω, εκεί ήμουν και την έβλεπα, ακόμα της το "χτυπάω", έφτασε να έχει ανταμοιβή μηδέν ευρώ.  Πήγα και πλήρωσα κι όταν την βρήκα μετά με την παρέα της να πίνει καφέ και να κουτσομπολεύουν, δεν της το είπα. Και έχασα και το χαρτάκι το ενημερωτικό στη μηχανή. Ήταν πολύ στον κόσμο τους και έκατσα κι εγώ, μια φορά μόνο το έχασα και είπα όταν άκουσα να λένε για κάτι κλέφτες αλήτες (*) πως για λάθος αλήτες (*) μιλάνε.  Κατέβηκα μετά Φωκίωνος Νέγρη και αλήτεψα λιγάκι πίνοντας μπιρίτσα και παρακολουθώντας το αυτόματο ποτιστικό σύστημα να βγαίνει μέσα από το χώμα να ποτίζει το γκαζόν στον χώρο που έχουν να τα κάνου

..."ποιά γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;" Κώστας Κινδύνης Ένα γλυκό κορίτσι που το ενδιαφέρον του περισσεύει, ένα  γλυκό παιδί που πάντοτε θα είναι. Τα νέα ακούστηκαν περίεργα.  Σφίξιμο στην καρδιά, ανησυχία,  π ερηφάνια,  ζήλεια και αγάπη.  Πρότερες φράσεις, άγνωστες πρίν, έγιναν νοητές:  - Πόσο γρήγορα μεγαλώνουν!  - Θα είναι παντα τοι κοριτσάκι μου!  Τέτοια.  Και άλλα τόσα!  Μπράβο Μαρουλάκι μου!  Καλούς ορίζοντες στον διάβα σου να έχεις!  Και να μου προσέχεις! Mck, Αθήνα 2013. - 

ΑΠΑΓΟΡΕYΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ Η πόλη είναι κάτω απ' το βουνό και το βουνό πάνω απ' την πόλη. Ποιος όμως είναι τόσο ανόητος να ισοπεδώσει το Βουνό όταν μπορεί να ψηλώσει την Πόλη? Προφανώς πολλοί κρίνοντας από το αποτέλεσμα και περισσότεροι αυτοί που τους ακούνε. Καρφάκι όμως δεν μου καίγεται για τους νόμους με τη στενή τους έννοια, είναι η ευρύτερη αυτή που εμένα θέλγει. Έχω ζήσει πολύ μέσα στη μουσική για να γνωρίζω πως οι κανόνες ισχύουν ακόμα και στην εξαίρεση. Ας μη δεχόμασταν την Πόλη εξ αρχής. Από τη στιγμή που γίναμε μέλη της, ας ζήσουμε στη Ρώμη ως οι Ρωμαίοι.  Η διαμόρφωση των συνθηκών, ας μην έρθει μέσα από στείρες αντιδράσεις, ας έρθει μέσα από γόνιμες αντιπαραθέσεις.  Η κατάργηση της Μεσαίας Τάξης δεν έχει να κάνει με πρότυπους νεοτερισμούς, έχει αντιθέτως  πολλά να κάνει με λανθασμένες επιλογές μας.  Επιλέγουμε το Βουνό γιατί δεν αντέχουμε την Πόλη και vice versa.  Αμφότερα εντέλει βρίθουν κανόνων αλληλε

The Dirdy Birdy by John R. Dilworth  "The Dirdy Birdy", created by John R. Dilworth in 1993. This hit film aired on MTV's "Cartoon Sushi" and was part of Spike & Mike's Festival. For more films by John Dilworth, see http://www.stretchfilms.com. The song used in this film is: Hahahoho - The Big Laugh, by Jürgen Schlachter The cause of me posting this video, except for it's great sence of humor, is that: each and everyone of us experienced such a rejection. Mine is a bit fresh, hahaha! Masc, Αθήνα 2013.

Waiting in vain Αυτό που δεν ξέρω; Αθεράπευτο και κλαίγομαι. Ότι δεν υπάρχει ;  Κρεβάτι! Αναριγώ για το κακό. Κρυστάλλινα λάμπω μέσα στη γη μετά την πρώτη τη βροχή. Στενάζουν στήθη εφηβείας γήινη μυρωδιά από το προσεχές το κρύο. Ανατριχιάζει να προσβλέπουμε  και ήταν θυμωμένο για να ληφθούν  υπόψη τα νερά. Μαύρες γυναίκες και παιδιά που  πνίγηκαν στη λάσπη - κλάμα - και από την ψηλότερη κορυφή της επαιτείας η κοιλιά του Βούδα γέλια ενέχει. Και πήγε επάνω από εκεί, στο επίπεδο του ανταγωνισμού. Νύχτα και Μόνη, δύο μαύρες ψυχές. - Εγγραφή! - φωνάζουν οι κεραίες της πόλης, μυαλό άπραγο σε αφύλακτα παράθυρα του τούνελ. Κίτρινο φως λαμπτήρα η ψυχή ψάχνοντας να βρει το αγιοκέρι. Κάτω από τη σκιά του βρώμικου πρόσωπό μου, άλλου θαμπάδα του γυαλιού οι αποχρώσεις. Υποθέτω ότι οι αναβάτες προστυχούν στον έβδομο ουρανό, τόξο μου στην καρδιά των δαπανών του όπλου μου. Και ο αριθμός των βασικών μειώθηκε. Ακούω φωνές από ένα νέο. Πολύ ξεθωρια

ΛΑΘΟΣ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΟ  Είσαι η σκηνή του παθιασμένου μου εγκλήματος   το χνούδι και η βενζίνη και το σπίρτο.   Το σώμα σου είναι πινέλο φωτιάς   ένας αργός συναγερμός   άμμος κάτω από τα πόδια μου.   Περπατάς σαν τη συγγνώμη που δεν ζήτησα   μια πολύβουη κυψέλη   σαν την τραγανιστή γκοφρέτα   σαν μια πληγή ανώδυνης εξόδου.   Είσαι το κουδούνισμα του τηλεφώνου των κυττάρων μου σε ένα ήρεμο θέατρο   βότσαλο σφηνωμένο στο πέλμα της βολεμένης μπότας μου   σαγιονάρες μέσα στην καταιγίδα   η τρύπα στις γαλότσες της βροχής μου.   Είσαι γλυκόλογο σε σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη.   Είσαι ό, τι θέλω.   Είσαι ένα ποίημα δεν μπορώ να γράψω   μια λέξη που δεν μπορώ να μεταφράσω   ένα όνομα που δεν μπορώ να φέρω στον εαυτό μου   και να πω φωναχτά:   Είμαι το τυπογραφικό λάθος σε ένα κατά τα άλλα λαμπρό μυθιστόρημα.  Mck, Αθήνα.  Τρίτη 26 Μαρτίου 2013. TYPO-MISTAKE You are the scene of my crime passionate lint and gasoline and matchstick. Your

Σκέψεις από ένα Κυριακάτικο διάλειμμα... Ήμουν προ ημερών αραχτός μ' ένα θεόφτιαχτο μωράκι αγκαλίτσα στο σπιτάκι μου. Τυγχάνει δε, κληρονομίας θελούσης και εφορίας επιτρέπουσας, να δύναμαι ακόμα να διατηρώ δυο ξεχωριστά appartements στον ίδιο όροφο της πολυκατοικίας που μένω, οπότε, ακόμα κι το ένα γίνει καλοκαιρινό, το άλλο παραμένει αξιοπρεπές και εντός των ορίων της κοινωνικά ορθής φιλοξενίας (κάτι σαν την εταιρία που μου δίνει απεριόριστο χρόνο τηλεφωνημάτων προς κινητά της ιδίας, αλλά εννοεί 1500' βάσει κάποιας μονομερούς πολίτικης ορθής χρήσης ή σαν κάποια κυβέρνηση (!) που θέλει να αυτοαποκαλείται δημοκρατική, αλλά εννοεί πως ορθή πολίτικη είναι να μας εκλέγετε εσείς ν' αποφασίζουμε εμείς τι είναι καλό για σας δίχως να σας ρωτάμε, αχ, άσχετα τα τελευταία με το θέμα μου αλλά δεν μπορούσα, θα έσκαγα αν δεν τα 'βγαζα!).  Γι' αυτό λοιπόν δεν χάλασε η ζαχαρένια μου όταν δέχτηκα αιφνιδιαστική επίσκεψη από τις δυο εναπομείνασες αδερφές του σογιού μου, της θε

Appellation d' origin... Τελικά δεν είναι που 'ναι ακριβή η Ελλάδα, εμείς είμαστε που ζούμε στην πιο ακριβή χώρα. Φυσικό είναι. Είμαστε οι number one και πρώτοι στην τριάδα.   Ναι, είναι ακριβά να συντηρήσεις μια τέτοια χώρα. πόσο μάλλον να ζήσεις σ' αυτήν.   Ναι, έχουνε πάρει όλοι τόσα πολλά απ' αυτόν τον τόπο που πρέπει να τσοντάρουνε λιγάκι για να υπάρχει.   Ναι, πληρώνω τούτη τη συντήρηση όλη μου τη ζωή και πριν από μένα, όλοι.   Δεν ζητάω πίσω τα δικαιώματα των appellation d' origin που μου χρωστάνε. Χάρισμα τους και σε καλή μεριά. Αν είναι να καταλάβουν και να πάψουν να 'ναι πρόβατα, χαρισμένα δυο φορές.   Αυτό είμαστε, ένα  how-to manual  για κάθε ενδιαφερόμενο. Απληστία να μας παίρνετε στο χωριό σας να βγάζουμε το φίδι απ' την τρύπα, το κάνουμε κι εμείς απ' το καφενείο μας. Άσε μας εδώ στη μάντρα μας, χώσε λίγο sponsoring να ξεαγχωθούμε κι έλα πάλι όπως και πριν να μαζέψεις λίγο καρπό. Δικιά σου θα ΄ναι η επένδυση, ότι θέλεις κανε την

... όλα τα είχε η Μαριωρή ... Μόλις διάβασα και άκουσα πως έγινε πρόβλεψη για πολύ μεγάλη σεισμική δραστηριότητα στην Ευρώπη τώρα κοντά.  Η Le Monde για παράδειγμα μιλάει και για 9 Ρίχτερ κι έχει και την Ελλάδα στα κόκκινα. Οι δικοί μας λένε πως αποκλείονται τέτοια νούμερα εδώ γιατί δεν υπάρχουν αρκετά βαθιά ρήγματα. Άλλοι λένε πως είναι μούφα και τη φήμη την βγάλανε οι ασφαλιστικές μπας και πάει κανένας ν' ασφαλίσει το βιός του. Ποιος ξέρει...  Καλά είδα εγώ καμπόσο καιρό τώρα ύποπτα μεγάλο αριθμό κρατικών διαφημίσεων για πρόληψη σεισμών. Και καλά θα κάνω να βγάλω τα ράφια που 'ναι πάνω απ' το κεφάλι μου.  Πω-πω, έτσι και γίνει, ζημιά που θα βρει τους δανειστές και την "συμπαθεστάτη" κυβέρνηση μας! Εδώ δεν έχουμε να δώσουμε τώρα που τα 'χουμε τα σπίτια, σκέψου να γκρεμιστούνε κι άλας!  Από την άλλη το κακό είναι πως θα τους δώσει άλλοθι: "Εμείς καλά κυβερνούσαμε, ο σεισμός φταίει που τα χαλάσαμε". Αυτό κι αν είναι κωλοφαρδία για τους &q

  Μια άλλη "σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη" version Είμαι που λέτε ένα παιδί, καλό ανθρωπάκι, λίγο λειψό.  Κοιμάμαι αργά, αργά ξυπνάω κι αργά πηγαίνω στο παζάρι. Αν δηλαδή το εύρω ανοιχτό. Θυμάμαι τότε, πάει καιρός, ενός βραχνά ψυχοβλαμένου το φινάλε κι ενός καινούργιου την αρχή που χρίστηκε μοναδικός κι ο ένας και που κατά διαβόλου τέχνασμα, ήτανε. Ήταν που η Άνοιξη είχε μπει τρεχάτη. Κι πάνω που ξεθύμαινε και ψήλωναν τα στάρια, να πάμε λέει ταξιδάκι. Να πάμε λέω κι εγώ! Τα όβολα υπήρχανε, τα τελευταία, τα τρώμε τώρα και τρέχουμε μετά, ευνοϊκός διακανονισμός είναι ο νεοελληνικός ευφημισμός, πράματα να 'χουμε να λέμε κι όπου βγει, ο Ασλάνης μας το δρόμο οδηγεί, βουρ στον πατσά κι αέρα, εννιά συν είκοσι της Φραουλίτσας μου τα χρόνια, πιο ζουμερή και κολασμένη αντάρα σε θεριό δεν εχω βρει, μαχόμενοι θα πέσουμε, “lets get it on” η ρήση από την Durex που απ' το "κορίτσι" τ' άκουσα "του διπλανού του forum". Φέρτο από δω, παρ το από κει, το

Είναι σοφός ο Ζάλογγος όταν δεν είσαι εσύ που τον χορεύεις θα μπορούσες να μου πεις κι ίσως κι εγώ να σ' απαντούσα πως ήρωας είναι αυτός που φοβάται τον θάνατο και συνειδητά βαδίζει προς αυτόν.  Όταν όμως η αλήθεια σε πλησιάσει θα το δεις το μαχαίρι. Το ίδιο κι η αγάπη, κοντά σ' αυτήν κι ο έρωτας.  Όταν συνειδητά πέσεις επάνω τους τότε μετουσιώνονται μέσα σου, τότε προσφέρεις τα πάντα γνωρίζοντας πως, όσο πιο ολοκληρωτική είναι η δίχως ανταπόκριση προσφορά σου, τόσο πιο ολοκληρωτικό θα είναι και το τέλος.  Είναι αυτή η ώρα που κανείς δεν ξέρει αν είναι η αρχή μιας άφταστης χαράς ή τέλος μιας στιγμής που αρχίσαμε να ζούμε. Είναι η ώρα που έχει την άξια, το χρονικό όριο που δεν χωράει μέσα μας η απλή ύπαρξη, η περίοδος όπου η νοητή φορά της ζωής γεμίζει στιγμές που συγκλονίζουν την ύπαρξη και την κάνουνε ζωή.  Γιατί ότι κι αν αγαπάμε χάνεται στο πλήθος και έρχεται ξανά στο νου μας καθαρό την ώρα της απόλυσης  ή  του θανάτου.  Το έχουμε διαβεί της έχθρας μας το έπακρο