ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΑ

Waiting in vain

Αυτό που δεν ξέρω;

Αθεράπευτο και κλαίγομαι.

Ότι δεν υπάρχει; Κρεβάτι!

Αναριγώ για το κακό.

Κρυστάλλινα λάμπω μέσα στη γη

μετά την πρώτη τη βροχή.

Στενάζουν στήθη εφηβείας γήινη

μυρωδιά από το προσεχές το κρύο.

Ανατριχιάζει να προσβλέπουμε 
και ήταν θυμωμένο για να ληφθούν υπόψη τα νερά.

Μαύρες γυναίκες και παιδιά που πνίγηκαν στη λάσπη
- κλάμα -

και από την ψηλότερη κορυφή της επαιτείας η κοιλιά του Βούδα γέλια ενέχει.

Και πήγε επάνω από εκεί, στο επίπεδο του ανταγωνισμού.

Νύχτα και Μόνη, δύο μαύρες ψυχές.

- Εγγραφή! - φωνάζουν οι κεραίες της πόλης,

μυαλό άπραγο σε αφύλακτα παράθυρα του τούνελ.

Κίτρινο φως λαμπτήρα η ψυχή ψάχνοντας να βρει το αγιοκέρι.

Κάτω από τη σκιά του βρώμικου πρόσωπό μου, άλλου θαμπάδα του γυαλιού οι αποχρώσεις.

Υποθέτω ότι οι αναβάτες προστυχούν στον έβδομο ουρανό,
τόξο μου στην καρδιά των δαπανών του όπλου μου.

Και ο αριθμός των βασικών μειώθηκε.

Ακούω φωνές από ένα νέο.
Πολύ ξεθωριασμένα καθορίζει - και μου το είπε! - να σταθεί αμόλευτο και στο μυαλό.

Βούβαλου κέρατο σαν όνειρο σβηστό,

όπως στεκόταν κάτω από οπλές αιθέρια αποτρόπαιες.

Θα το κάνω καρμπόν ως ιδιωτικό καρτέρι νεαρών θεσμών.

Δεδομένου ότι η πρώτη επαφή υψηλότερη,

άμμο χαλώ στο πέρασμά μου πάνω από το χείλος του γκρεμού.

Κλείστε τα αυτιά μου όταν ακούω τη φωνή μιας ιδέας.

Γύρισε τη δύναμη του νου και τη μνήμη του τη στιγμή που σηκώνεται.

Η αγάπη μου μεταξύ των ζώων
- περιπλάνησης ένστικτο -

ανελέητος νους που ρέει μέσα στους βράχους της άφθαρτης γνώσης του κακού νερού.

Είναι η ώρα να πλύνετε το αλάτι που σαπίζει εκεί δροσερό, φλόγα της ελπίδας.

Και καθώς το πρωί μαζικό ριγος το μυαλό μεγαλώνει, λάμπει παγίδες σκόνης ξύλου.

Αλλά αυτό που τον έστειλε;

Οσάν μικρό παιδί
χάνει στην καταιγίδα  την παραμέληση των ανθρώπινων και μη επανδρωμένων. 

Αυτό που δεν ξέρω;

Αθεράπευτο και χαίρομαι.

Ότι δεν υπάρχει; Κρεβάτι!

Καλό και πολύπλοκο.

Σε αγαπώ πολύ νequiquam exspectando!

Μάκης Κολοβός (idealis & indignis), MMXIII Αθήνα.