Μια άλλη "σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη" versionΕίμαι που λέτε ένα παιδί, καλό ανθρωπάκι, λίγο λειψό.
Κοιμάμαι αργά, αργά ξυπνάω κι αργά πηγαίνω στο παζάρι. Αν δηλαδή το εύρω ανοιχτό.
Θυμάμαι τότε, πάει καιρός, ενός βραχνά ψυχοβλαμένου το φινάλε κι ενός καινούργιου την αρχή που χρίστηκε μοναδικός κι ο ένας και που κατά διαβόλου τέχνασμα, ήτανε.
Ήταν που η Άνοιξη είχε μπει τρεχάτη.
Κι πάνω που ξεθύμαινε και ψήλωναν τα στάρια, να πάμε λέει ταξιδάκι.
Να πάμε λέω κι εγώ! Τα όβολα υπήρχανε, τα τελευταία, τα τρώμε τώρα και τρέχουμε μετά, ευνοϊκός διακανονισμός είναι ο νεοελληνικός ευφημισμός, πράματα να 'χουμε να λέμε κι όπου βγει, ο Ασλάνης μας το δρόμο οδηγεί, βουρ στον πατσά κι αέρα, εννιά συν είκοσι της Φραουλίτσας μου τα χρόνια, πιο ζουμερή και κολασμένη αντάρα σε θεριό δεν εχω βρει, μαχόμενοι θα πέσουμε, “lets get it on” η ρήση από την Durex που απ' το "κορίτσι" τ' άκουσα "του διπλανού του forum".
Φέρτο από δω, παρ το από κει, το ξεπεράσαμε το μπλόκο, έρωτας βλέπεις Ανοιξιάτικος με θέα Καλοκαίρι, το ferry καβαλήσαμε και πήραμε το κύμα μια πρωία γιορτινή πολύ γλυκών δεινών.
Προορισμός η Πάρος.
Το τσούξαμε θαλασσινά, μπάφο τον μπάφο ο καημός μου, ανάθεμα και αν ένοιωσα τι κούναγε το πλοίο.
Μετά τινά ευτράπελα και μη, αφίχθημεν στο ποθητό νησί.
Βρομάει ξεδιάντροπα η μεζονέτα, μα ποιος νοεί τέτοια ρηχά τούτες τις ώρες.
Τα ζουζουνίσματα φουντώσανε ακράτητα τον πόθο κι έγινε ο έρωτας ψηλός και θεϊκός σατράπης. Τούτο το σμίξιμο έδειχνε της μοίρας το γραμμένο.
Γέμισε η καρδία καρντασινιά κι ιδρώτα, τσόντα ανάλογη το Σεξουλέιτορ Ντότ Κόμ δεν βάζει, τέτοια λατρεία, τέτοια έκσταση, τέτοιον παράδεισο και κόλαση αντάμα σε μια γκόμενα δεν έχω ματαβρεί.
Μπαρκάραμε ξανά για την επιστροφή, βραδάκι ήταν φεγγαράτο, ρομάντζο στη βαρκούλα ανθίσαμε και γέμισα πισούλες μα που ο νους σε άσκοπα μηδαμινά.
Προχώρησε ο καιρός, ήρθαν κι άλλα νησάκια, μήνας σωστός του μέλιτος, πολύ σοροπιαστός, ζαχάρωσε η καρδιά, ανορεξιές, φουσκώματα και θύμησες γεμάτη.
Καλύψαμε έτσι τις μισές Κυκλάδες.
Έλα μου όμως που 'θελα να γίνω δημοκράτης, ανάθεμα την ώρα, τη στιγμή και έλα που το αγάπαγα μωρέ το θηλυκό, ασπάστηκα την πεθυμιά του και ντου για Δωδεκάνησα.
Τι το 'θελα;
Κακή, ψυχρή κι ανάποδη η στιγμή που να μου βγει το μάτι, αν κι υστέρα που το 'μαθα το όνομα μου βγήκε.
Φεύγει λοιπόν πρώτη αυτή και ένεκα δουλίτσα που είχα εγώ και δεν θυμάμαι τώρα, αν και θα έπρεπε τοιούτα σπάνια να σημειώνω αυτές τις μέρες κάτι να έχω βρε αδερφέ να λέω στα παιδιά μου, "ήτανε τότε μια φορά που είχα πήξει στη δουλειά", τέτοια τρελά κι απίστευτα.
Φούσκωνε, τα έδινε η καρδιά, το πήγαινε να σπάσει.
Μια σ' έχω δύσμοιρη και σε πονώ και παίρνω την απόφαση.
Μάνα μπαρκάρω!
Και κει που από βραδύς μαζεύω τα κουρέλια μου, να ΄σου και το πονάκι.
Κάπου κει κάτω στα οπίσθια έχει θεριέψει το άτιμο, σφάχτης κακός στον κώλο.
Καλόγερος, ο doctor απεφάνθη.
Φτου!
Έλα μου όμως που το πονάκι το άνωθεν, εκεί στ' αριστερά τα στήθια μου από κάτω με σφάζει πιότερο;
Να 'μαι λοιπόν πουρνό-πουρνό την Κόκκινη να καβαλώ με σταυρωτά το μπόγο μου και το πονάκι πίσω, σαν κότα κατεβαίνω στου 比雷埃夫斯 (*) τις αποβάθρες, κάτω ευθεία Πειραιώς, δεξιά και πάλι κάτω, περνάμε τις γραμμές κι ύστερα όλο αριστερά, κλαμένος να προλάβω το πρώτο το bateau για το νησί της Αποκάλυψης, θεούς κι αγίους βρίζοντας που να μην έσωνα να γίνω άντρας ερωτιάρης και θερμοαίματος εγώ.
Κάνει κάπως το πλοίο να κινάει κοντά μια ώρα αργότερα, μισόκωλα να κάθομαι εγώ στο μπαρ μεζέ για τσίπουρο ponstan να κατεβάζω, πάνω και κάτω στο κατάστρωμα μετά με προσμονή και τρίβολλο στον κώλο να βολτάρω, την άγκυρα άκουσα κάποια στιγμή να την τραβούν ν' ανέβει.
Άιντε λοιπόν, το φάγαμε το ήμισυ εκστατικά μολόγησα.
Αμ δε καλέ που μου 'κανε τη χάρη!
Η άγκυρα που λέγαμε, τζόβενο πράμα σαν κι εγώ, πιο σκουριασμένη λίγο, βρήκε στα βράχια κι έσπασε.
Μαζί μ' αυτήν κι ο τσαμπουκάς που μου 'φτασε στον πάτο δίπλα σ' εκείνο το ψυχόβγαλμα που λέγαμε πιο πάνω, να τραγουδούν πρίμο-σιγόντο στον ρυθμό απ' τον τροχό που τέντωναν τους μάγκες τον Μεσαίωνα, ίδιον μ' αυτόν που ακόμα δένουνε το πόπολο τούτα τα έτη τα σωτήρια που ζούμε.
Κι εγώ λυκάνθρωπος να τριγυρνώ στο deck απ' τa Vampire Diaries βγαλμένος, συρτό σουλάτσο να λανσάρω στο λιμάνι σαν τον Igor στον Young τον Frankenstein, "walk this way master", μεγάλε Marty που έφυγες νωρίς και τ' άτιμο το πλοίο να μη λέει να το κουνήσει, γιατί πως θα 'πιανε δίχως την άγκυρα στο άλλο το λιμάνι και άλλα τέτοια λογικά που λέγανε οι ναύτες και που να βγάλουν σπύραρους σαράντα να τη γευτούν τη γλύκα.
Κάποιοι που βάλαν τις φωνές, κάποιοι που σπάσαν το terrain, κάτι που έπιασαν τον ναύαρχο απ' τα σειρήτια, να φύγουμε λέει κι ότι κάτσει.
Και δεν την κάνουμε;
Ποιος βράχηκε και τη βροχή φοβήθηκε;
Άιντα και πάλι απ' την αρχή να παίρνουμε τα πέλαγα, κρύο έκανε, σκοτάδι ήτανε, χτυπούσανε τα δόντια, βρόνταγε η μηχανή, κουνιότανε η θάλασσα, Σκύλλα, και Χάρυβδις πιο κει, όρεξη να 'χεις μπάρμπα-Homer χίλιες Οδύσσειες ακόμα να ιστορήσεις.
Και πάνω που ξημέρωνε, να το νησί!
Ανάσταση!
Ξεχνώ τη στεναχώρια, ξεχνώ τον σφαχτή, τρέχουν σορόπια απ' τα μπατζάκια μου κι άιντε να βγαίνουμε σιγά-σιγά βρε παλληκάρια να δούμε άσπρο φως και τη χαρά στα σκέλια μας.
Ε ρε και να 'σαστε μπροστά να βλέπατε πως έκανε η Πηνελόπη μου που με περίμενε!
Ε ρε ν' ακούγατε τι μου 'σουρε που άργησα λέει και με περίμενε μέσα στο κρύο όλο το βράδυ και να ΄ναι καλά τα παλληκάρια, οι φίλοι της, βράχοι σωστοί και τρυφεροί που έμειναν στη γύρα μη χάσουν το κοκό, τα άχρηστα μαντρόσκυλα, οι χαβαλέδες πάρα κει με τις designer κεφάλες τους να τις κουνάνε μεσ' τη συμπόνοια για τ' άμοιρο κορίτσι και να και δέκα φάσκελα για μένα που να μην έσωνα ποτές να ξεκινήσω!
Τα πάρα πέρα δεν είναι του παρόντος.
Μα βάλτε το καλά μεσ' το μυαλό σας βρε λεχρίτες πως η τιμή, τιμή δεν έχει κι από την πόλη έρχομαι κι ήταν που λέτε μια φορά του Κίτσου η μάνα που 'κατσε στου Διάκου το ταμπούρι.
Κάτι σαν την ανάσταση της αξιοκρατίας στο Ellada ένα πράμα.
Τρελές αγάπες, ε;
Mck, Αθήνα 2013. -
(*) ο Πειραιάς στην Cosco-τιανή διάλεκτο).
Μια ιστορία που ειν' κατά το ήμισυ αληθινή σας είπα, μια πιθανή εξέλιξη της μόνο πρόβλεψα εδώ και να 'στε σίγουροι πως έξω από τα όρια δεν βγήκα και που στον Νίκο τον Τσιφόρο και στο “κοριτσι του διπλανού portal" ( http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.koritsi&id=27057 ) πολύ-πολύ τρυφερά αφιερώνω, χαχαχα, που ΄σουνα εσύ τόσο καιρό και δεν σ΄ειχα πάρει χαμπάρι!
Comments
Post a Comment