Διάβαζα για τα κατσαριδάκια, τα σκιαγμένα στα σκοτάδια του πάγκου της κουζίνας, τους χωμένους στο μικρόκοσμο των σπιτιών τους που αγωνιούν για το πότε ένα αόρατο χέρι θα σκορπίσει πάνω τους το θάνατο, για γενικευμένα κρούσματα και γενική παράκρουση, για ημιτελείς και ατελείς και τόσο ταιριαστές μεταξύ τους ιστορίες, για κομπάρσους σε ταινία τρόμου χωρίς happy end και πρωταγωνιστές στους τίτλους του the end, για την αχλύ μιας παλιάς τους μέρας, για σκουλήκια στο τσιμεντένιο κουκούλι τους, για φτυσίματα στον καθρέφτη που παρέδωσαν αμαχητί τη ζωή του, για ανήμερες κι επίπλαστες ανάγκες, για το ότι δεν κατάλαβαν νωρίτερα πως το μόνο που έχει αξία τελικά είναι εκείνο που δεν τιμολογείται, για αδιαφορία στα όρια της ύβρεως, για όσα διαδραματίζονταν στον κόσμο-μακρυά αλλά και σε αυτόν τον τόσο κοντά στον εγωκεντρικό τους μικρόκοσμο, για αναγωγή του τίποτα σε άπαν...
Δεν είναι ο τωρινός ο πόλεμος, είναι και ο πόλεμος μετά τον πόλεμο, είναι η επιβίωση του νου όταν το σώμα είναι λαβωμένο, είναι η μνήμη από τα συμπεράσματα που βγαίνουν τώρα για την επιπλαστότητα της κοινωνίας που τους επιτρέψαμε να φτιάξουν πάνω στα κεφάλια μας. Εγώ λέω πως όταν περάσει το κακό, οι μισοί θα τρέξουν να χάσουν τα κιλά που πήραν τις μέρες της κλεισούρας και οι άλλοι μισοί θα μείνουν στην ίδια αποβλάκωση που ήταν πριν το κακό. Α, ναι! Και το χρεοκοπημένο κράτος θα περάσει μισοτιμής στα χέρια αυτών που απαίτησαν να τους σώσει από την χρεωκοπία τους.
Αν κάνω λάθος, πολύ θα το φχαριστηθώ!
MCK
Comments
Post a Comment