 |
| Η ΛΟΓΙΚΉ ΤΟΥ ΕΡΩΤΆ |
Δεν ήταν καθόλου φλύαρη. Του έλεγε ωστόσο κι αυτή πότε-πότε μερικά πραγματάκια, που τον άφηναν να μαντεύει περισσότερα.
Ήρθε σ' αυτόν από έναν διαφορετικό κόσμο. Σπάνια μίλαγε για το παρελθόν της σ' αυτόν ή - απ' όσο ξέρω - στον οποιονδήποτε άλλο. Αλλά κάποιες φορές, της ξέφευγαν σκόρπιες κουβέντες. Όταν της μιλούσε για μια σκληρή, άσπλαχνη γυναίκα, αυτή έλεγε πως: "Έτσι ήταν μια γυναίκα που ήξερα πολύ καλά". Κι όταν τη ρώτησε ποια ήταν αυτή η γυναίκα, του απάντησε πως ήταν ο άνθρωπος που μισούσε περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμο ολόκληρο, ο άνθρωπος που την 'είχε κάψει'. Την είχε πάρει από κακό μάτι. «Ήμουν ικανή", του είπε κάποτε, «να γίνω πουτάνα, μόνο και μόνο για να της μπω στο ρουθούνι". Δεν του είπε που έγιναν αυτά, πρέπει όμως να ήταν κοντά σε βουνό. Μπέρδευε συχνά το βουνό στις κουβέντες της. Φαίνεται πως τουλάχιστον αυτό, το αναπολούσε. Έμοιαζε να συνυφαίνει το βουνό με την ελευθερία της.
Πρέπει να μισούσε πολύ τον εαυτό της. Δεν του το είπε αυτό, αλλά ήταν σχεδόν σίγουρος πως τον μισούσε. Από κάτι τυχαία πραγματάκια. Ένα βράδυ για παράδειγμα, διηγόταν πως έπεσε με μια παρέα του πολύ "εύθυμου" κόσμου σ΄ενα μαγαζί, υστέρα από μια βόλτα σε διάφορα άλλα μαγαζιά. Ανάμεσα τους ήταν και η γυναίκα ενός γνωστού παράγοντα της περιοχής, γνωστή κι αυτή, που είχε πραγματικά αέρα μεγάλης κυρίας. Πριν λίγο καιρό, ο χωρισμός τους απασχολούσε τα ντόπια μίντια και τις ανάλογες τοπικές φυλλάδες. Φαινόταν μελαγχολική, αφηρημένη. Δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για το περιβάλλον, σχεδόν δεν άγγιξε το ποτήρι της, ούτε πρόσεχε τι έλεγαν οι άλλοι. Μια παρέα δίπλα τους σχολίαζε σιγά το πόσο θαύμαζαν το κουράγιο της, τι είχε τραβήξει τώρα τελευταία, πόσα βάσανά αντιμετώπισε, πόσες λαχτάρες πέρασε... Και συνέχισε: «Κάθε φορά που ακούω για βασανισμένες γυναίκες, κουμπώνομαι. Κάνουν οι περισσότερες πως βασανίζονται, για να βασανίσουν τους άλλους". Μπορεί να έπεφτε έξω, αλλά νόμιζε πως, εκτός από κείνη τη μεγαλοκυρά, είχε στο νου της τον εαυτό της όταν του το 'λεγε αυτό.
Πρέπει να μισούσε πολύ τον εαυτό της. Δεν του το είπε αυτό αλλά, από κάτι τυχαία πραγματάκια, ήταν σχεδόν σίγουρος πως τον μισούσε. Ένα βράδυ για παράδειγμα, διηγόταν πως έπεσε με μια παρέα του πολύ 'εύθυμου' κόσμου σ΄ενα μαγαζί, υστέρα από μια βόλτα σε διάφορα άλλα μαγαζιά. Ανάμεσα τους ήταν και η γυναίκα ενός γνωστού παράγοντα της περιοχής, γνωστή κι αυτή, που είχε πραγματικά αέρα μεγάλης κυρίας. Πριν λίγο καιρό, ο χωρισμός τους απασχολούσε τα ντόπια μίντια και τις ανάλογες τοπικές φυλλάδες. Φαινόταν μελαγχολική, αφηρημένη. Δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για το περιβάλλον, σχεδόν δεν άγγιξε το ποτήρι της, δεν πρόσεχε τι έλεγαν οι άλλοι. Μια παρέα δίπλα τους σχολίαζε σιγά το πόσο θαύμαζαν το κουράγιο της, τι είχε τραβήξει τώρα τελευταία, πόσα βάσανά αντιμετώπισε, πόσες λαχτάρες πέρασε... Και συνέχισε: "Κάθε φορά που ακούω για βασανισμένες γυναίκες, κουμπώνομαι. Κάνουν οι περισσότερες πως βασανίζονται, για να βασανίσουν τους άλλους". Μπορεί να έπεφτε έξω, αλλά νόμιζε πως εκτός από κείνη τη μεγαλοκυρά, είχε στο νου της τον εαυτό της όταν του το 'λεγε αυτό.
Πρέπει να ήταν από αυστηρή και μπερδεμένη οικογένεια. Ήταν σίγουρος γι' αυτό. Κι αυτά τα καλοκόριτσα, όταν ξεστρατίσουν, γίνονται πολύ χειρότερες από αυτές που γεννιούνται ξεστρατισμένες. Δεν ήταν γιατί της άρεσε να τραβάει τους άντρες, όχι τόσο γι' αυτό. Ήταν ο τρόπος που τους τραβούσε. Είναι πολλές αυτές που τους αρέσει, είναι πολλές αυτές που κάνουν το ίδιο. Αλλά όχι όπως το έκανε αυτή. Καμιά, απ' όσο ήξερε, δεν μπορούσε να πάρει τη θέση της. Ακόμα κι αυτές που, αν δεν το κάνουν, δεν 'φτιάχνονται', ακόμα κι οι επαγγελματίες - ειδικά αυτές - δεν το κάνουν με τη ψυχή τους. Ακόμα και την ώρα που το προσπαθούν, είναι φανερό πως ο νους τους τρέχει κάπου αλλού. Δεν ξέρουν να δίνονται όπως ήξερε αυτή.
Αυτός μισούσε την υποκρισία, ήθελε να σηκώσει την άκρη του χαλιού να δείξει τη σκόνη που έκρυβε από κάτω του αυτό το περιβάλλον που, από τότε ένοιωσε τον εαυτό του, τον έπνιγε. Εκείνη, απλά, το έσκασε από το σπίτι της, Ήταν λίγο πριν γνωριστούνε.
Στην αρχή του ήταν δύσκολο να την εξηγήσει. Του φέρονταν καλά. Μερικές φορές έμοιαζε να τον θεωρεί πραγματικά φίλο της, έμοιαζε να είναι ειλικρινής μαζί του. Της έδειξε αμέσως τα αισθήματα του. Της είπε πως την αγαπάει. Του είπε πως είναι παιδί. Όταν της αντέταξε πως είναι μεγαλύτερος της, γέλασε και του είπε πως τα χρόνια δεν έχουν σημασία, πως αυτή ήταν πιο μεγάλη απ' αυτόν. Ήταν δυστυχισμένη, απελπισμένη. Γι' αυτό ίσως την ερωτεύτηκε τόσο δυνατά. Ακόμα κι απ' τ' αστεία της, από το γέλιο της, έσταζε πίκρα.
Κάποιες άλλες στιγμές, νόμιζε πως τον δούλευε. Σαν να προσπαθούσε να τον πείσει ότι δεν αξίζει να την αγαπάει. Του μιλούσε χυδαία, χρησιμοποιούσε εκφράσεις που τον έφερναν σε δύσκολη θέση. "Άσε τις φιλολογίες", του έλεγε. "Γιατί δεν με βλέπεις όπως με βλέπουν οι άλλοι άντρες; Εγώ γεννήθηκα για το κρεββάτι. Πάμε να πέσουμε. Δεν υπάρχει γυναίκα που θα μπορούσε να σου μάθει περισσότερα απ' όσα ξέρω εγώ. Και τα ξέρω καλά. Σπούδασα σε καλό σχολείο."
Την ποθούσε. Τόσο πολύ που ερχόταν μερικές φορές να βάλει τις φωνές, να ουρλιάξει. Αλλά δεν ήθελε να την κάνει δική του με αυτόν τον τρόπο. Φοβόταν πως θα καταστρέψει ολότελα το δεσμό τους, αν άφηνε τον εαυτό του να παρασυρθεί. Προσπαθούσε να την αλλάξει, μα πιο πολύ προσπαθούσε να την καταλάβει, να αλλάξει ίσως αυτός. Κι αυτή γελούσε, του έλεγε πως είναι παιδάκι, πως δεν ξέρει τι του γίνεται.
Ναι, ήταν απελπισμένη. Έπαιζε με τη φωτιά κι έπαιζε πολύ. Παίζοντας του απάντησε, μεσ' το παιχνίδι της τη γνώρισε. Ήτανε τότε πενηντάρης κι είχε κάνει πολλά, περισσότερα απ' όσα του αναλογούσαν. Ήταν σε φάση διαλείμματος.
Τα έχω φυλαγμένα αυτά που έγραφαν. Έφτασαν στα χέρια μου τυχαία, μέσα σε ένα στικάκι, ταξινομημένα χρονολογικά από εκείνον, σαν κάποιον οδηγό μεσ' την πιο όμορφη ιστορία της ζωής του. Είναι συγκινητικά. Δεν ξεχνούσε ποτέ πως ήταν ηλικιωμένος κι όχι καλά στην υγεία του. Πάντα της έγραφε με σεβασμό. Στην αρχή την αποκαλούσε με τ' όνομα της, αργότερα 'μάτια μου' και στο τέλος 'λατρεμένο μου κοριτσάκι'. Την ικέτευε να 'ρθη μα μείνει μαζί του, να μην τον αφήσει ποτέ πια μόνο. Έγραφε και ξανάγραφε ότι μόνο αυτή και κανένας άλλος δεν υπάρχει γι' αυτόν στον κόσμο κι ότι του ήταν ανυπόφορη η σκέψη πως θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του χωρίς να την αισθάνεται κοντά του.
Πέρασαν αρκετοί μήνες κι όλα έμεναν τα ίδια, ο ίδιος πόθος και το ίδιο πάθος.
Ήταν, χωρίς αμφιβολία, ειλικρινής. Κάθε γραμμή, κάθε λέξη, είναι ποτισμένη από την αγάπη του. Ήταν έτοιμος να κάνει το παν για να μην τη χάσει. Μιλάει με πίκρα για τη διαφορά της ηλικίας που τους χωρίζει. Και αναγνωρίζει πως η ζωή που μπορεί να της προσφέρει, δεν είναι γι' αυτήν πολύ ελκυστική. Γίνεται παράφορος, αδυνατεί να κάνει πίσω. Της γράφει κάθε μέρα, πολλές φορές την κάθε μέρα. Σύντομες, μικρές φρασούλες, σαν μαθητούδι: "Σ' αγαπώ! Σ' αγαπώ! Σ' αγαπώ!". Κι ύστερα ξαφνικά, ξεσπά, αρχίζει να μιλά για το σώμα της με ευλάβεια και πάθος: "Δεν το χωράει ο νους μου", γράφει, "πως θα μπορούσα να κρατώ πραγματικά στα χέρια μου το θεσπέσιο κορμί σου, πως θα μπορούσα να το σφίξω ατέλειωτα επάνω στο δικό μου μέχρι να γίνουμε ένα!".
Από την στιγμή εκείνη τον κυνηγάει ο εφιάλτης πως θα την χάσει. Τον βασανίζει η ζήλια. Την ικετεύει να του τα λέει όλα, ακόμα κι όταν ξέρει ότι θα πληγωθεί. Την ρωτάει επίμονα τι έκανε την προηγούμενη μέρα, με ποιους συναντήθηκε. Τον απασχολεί πολύ ένας άντρας στη ζωή της που τον θεωρεί τρομερό ανταγωνιστή και, κυριολεκτικά, τον τρέμει. Ζητά φορτικά να μάθει λεπτομέρειες από το παρελθόν της. Αισθάνεται να αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Προσπαθεί να απαγκιστρωθεί, να λυτρωθεί από το πάθος που τον καταπίνει, γίνεται βάναυσος και φτάνει στο σημείο να της γράφει πως: "Πρέπει να αισθάνομαι από τώρα ότι μου ανήκεις - όπως είσαι, όποια κι αν είσαι - απόλυτα, ολοκληρωτικά!". Όμως ο έρωτας τον έχει αρπάξει, τον έχει αφήσει γυμνό και αδύναμο, μόνη αυτή είναι το τελευταίο εμπόδιο ανάμεσα στην ευτυχία και την άβυσσο της κατάθλιψης που περιμενει πλάι του. "Έπρεπε να είχα καταλάβει ότι το τόσο λαχταριστό σώμα σου, κρύβει ορμές που δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν από έμενα. Με πλημμυρίζει αγωνία η σκέψη αυτή, με κάνει να θέλω να πεθάνω, να φύγω από τη μέση μια ώρα αρχύτερα. Αλλά, προκείμενου να σε χάσω, προτιμώ να σε μοιράζομαι. Έλα, και θα 'σαι ελεύθερη όσο και τώρα, εγώ θα είμαι ήσυχος σε μια γωνιά, να μου φέρνεις όταν το θες λίγη χαρά...".
Ήταν το τελευταίο γραμμα του σ' αυτήν, το μόνο που δεν έστειλε. Τον βρήκανε νεκρό δίπλα στον υπολογιστή του, με την φωτογραφία της στην οθόνη του κι ένα στικάκι σφιγμένο στην παλάμη του, το στικακι απ' το οποίο αντέγραψα την ιστορία του. Όταν παλεύουνε ο έρωτας κι η λογική, ένα από τα δυο, μοιραία, θα πεθάνει.
Μάκης Κολοβός
Αθήνα, 6/7/2018
Comments
Post a Comment