Ο ΚΥΡ-ΜΗΤΣΟΣ ΠΕΘΑΝΕ

Μια μικρή και χνουδωτή μπαλίτσα ήταν ο κυρ-Δημήτρης ο Πόντικας, μια υψηλή και όμορφη ζωούλα. Έζησε μια πλήρη και χαρούμενη ζωή. Έφτιαξε το σπιτάκι του σε μια γωνίτσα και από κει για πέντε χρόνια, έκανε βόλτες παντού μεσ' το διαμέρισμα. Κάποια στιγμή σταμάτησε. Χώθηκε μεσ' το ροκανίδι του και δεν έκανε τίποτα. Ο τρόπος που με κοιτούσε, μου σπάραζε την καρδιά. Μου έλεγε: "Εγώ φεύγω τώρα, ήρθε η ώρα, μην ανησυχείς, σ' αγαπώ πολύ". Δεν άντεξα και τον πήγα στον γιατρό. Δεν φτάσαμε ποτέ. Πέθανε μεσ' τη χούφτα μου στη μέση της διαδρομής. 
Στη μέση της ζωής μου, μου έτυχε ξανά. Πήγα τη μάνα μου στο γιατρό. Πέθανε δίπλα στον ώμο μου στο νοσοκομείο. 
Την τρίτη φορά, εύχομαι να 'μαι μονάχα εγώ, να μη χρειάζεται να πάρω τέτοια απόφαση για κάποιον άλλο. 




"Κύριον Δημήτριο Πόντικα, Ποντικούπολη, Παράδεισος. 

Να 'σαι καλά βρε κυρ-Δημήτρη Πόντικα, τώρα που είσαι πια εκεί πάνω στον Παράδεισο των μαλλιαρούτσικων τρωκτικών όλου του κόσμου. Να περνάς καλά εκεί στ' απέραντα λιβάδια με τα ροκανίδια, ξαπλωμένος ανάσκελα στις σκιές των λόφων με τους ηλιόσπορους, κάτω απ' τις πλαγιές των θεόρατων τυροβουνών. Αραχτός στη ρόδα σου, να αγναντεύεις υπέροχες ανατολές πάνω απ' τη λαδένια θάλασσα και να χαμογελάς στα ξανθομάλλουρα ποντικομάνουλα που κάθονται ένα γύρο δίπλα σου και σε ταΐζουν καρυδόψιχα και σταφιδούλες. 

Και να μη χρειαστεί ποτέ ν' αποφασίσεις για κανέναν. Το να είσαι θεός σωστός και δίκαιος, είναι απείρως δυσκολότερο από το να πιστεύεις, να μην ερευνάς και να αποδέχεσαι τη μοίρα που σου ορίζει ένας αλλιώτικος θεός. 

Δική σου όμως η απόφαση. Εγώ πίστεψα πως έπρεπε να πάρω αποφάσεις και τις πήρα. Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος, δεν ξέρω αν ήταν δίκαιο ή μάταιο. Δεν ξέρω αν όντως μου είπες εκείνο το απόγευμα πως θες να φύγεις ή ήταν κάτι που το είδα εγώ σαν άλλοθι για τις δικές μου τύψεις. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχει κάποια σημασία. Και εσύ έφυγες, και εγώ έμεινα με τις αμφιβολίες μου. 

Όμως εσύ, που τώρα πια είσαι ήσυχος και ανενόχλητος, να μαθαίνεις και να τα θυμάσαι. Γιατί όπως πήρα χτες μια απόφαση για σένα, κάποια ανάλογη στιγμή ίσως να χρειαστεί να πάρω μια απόφαση για μένα. Και όταν θα 'ρθω να σε βρω εκεί επάνω, καθισμένοι όπως παλιά μεσ' τα πολύχρωμα καλώδια, θέλω να μου τα πεις και να με μάθεις αυτά που δεν κατάλαβα ποτέ πριν από σένα. 

Να μ' αγαπάς όπως και πριν, να σ' αγαπώ όπως και τώρα. 

Στο επανιδείν παλιέ μου φίλε, 
φιλάκια στα μουστάκια σου, 
σε αγαπώ πολύ, 
Μάκης".- 


Mck, Αθήνα, 2017.-