ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ Ή ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΙ;

Αθώα θύματα του πολέμου ή μελλοντικοί πολέμαρχοι;

Συνεισφέραμε κι εμείς επίσης σε αυτήν την περιστροφή μας γύρω από τον ήλιο, όπως και πέρυσι, όπως και μέσα στα χιλιάδες χρόνια της μόνιμα επαναλαμβανόμενης ιστορίας μας, προσθέτοντας τον δικό μας προστάτη των πάντων, τον κυρίαρχο, τον ανώτερο όλων, την αρχή που είμαστε υποχρεωμένοι να της αναφέρουμε με σεβασμό και φόβο, τον κάτω κόσμο μας ο οποίος είναι ουσιαστικά η αντανάκλαση της τρέχουσας καθημερινής ζωής μας. Μια καθημερινότητα που μοιάζει αλλά δεν είναι, μια ρουτίνα που δείχνει να υποστηρίζει την ανάπτυξη και την πρόοδο στη ζωή μέσα από μια πνευματικότητα που κοιτά το μέλλον. Φαίνεται ψεύτικη και είναι ψεύτικη. Είναι η καθημερινή μας δόση που στηρίζει τα ουτοπικά μας παραληρήματα, είναι η συμπληρωματική τροφή για τις ψευδαισθήσεις μας. 

Σηματοδοτούμε, όπως λέμε, την ανάπτυξη, τις ευκαιρίες και την δύναμη στις προσπάθειες όλων μας, και αποκλείουμε, όπως ισχυριζόμαστε, ό, τι αντιπροσωπεύει τη σκοτεινή πλευρά μας, τον φόβο, την καταστολή, την καθήλωση, την υπόγεια απειλή, τις ύπουλες μεθόδους. 

Την εσωτερική μας διάσταση, την τιτλοφορήσαμε ως ευγενή άμιλλα και ανάπτυξη για πρόοδο, εξέλιξη, ανέλιξη της ψυχής και, παράλληλα με τον εν εξελίξει μετασχηματισμό μας σε κοινόχρηστα αντικείμενα, την παρουσιάσαμε σαν αλλαγή, σαν μετουσίωση σε ένα ανώτερο επίπεδο. Μετονομάσαμε την επιβολή σε διδασκαλία και μάθηση και μεταλλάξαμε τον απλό και τελεσίδικο θάνατο σε ένα συμβολικό θάνατο και αναγέννηση. 

Θα μπορούσαμε ίσως μέσα από αυτό το ενδιαφέρον για κάποιους πλαίσιο, να κατανοήσουν τα ένστικτά μας, τους φόβους και τις αδυναμίες μας, να κυριαρχήσουμε σε αυτές προκειμένου να προστατευτούμε από την κυριαρχία τους. Αλλά όχι. Μόνο σχέσεις συνεργασίας έχουμε χτίσει, άνθρωποι που απλά συμπορευόμαστε σε μία περίοδο της ζωής μας ακόμα είμαστε. Χωθήκαμε ακόμα πιο βαθιά σε αυτό το παιχνίδι του διαρκούς αγώνα της κυριαρχίας και της εξάρτησης και προσφέραμε απλόχερα ευρύτερο πεδίο πίσω από τα νήματα σε εκείνους που έχουν την επιρροή και την επικυριαρχία, στους απανταχού κρατούντες. 

Σε κάθε ένα και όλα τα επίπεδα, φέραμε στο φως αδηφάγα ένστικτα, σκληρά, μαχητικά, προκλητικά και υπερβολικά τεταμένα.  Προωθήσαμε ως αρετή την επιθυμία για κυρίαρχη δύναμη και αναδείξαμε ως ανάγκη την επιβολή κυριαρχίας πάνω σε λαούς, σε συνανθρώπους, σε αδύναμους και σε όσους αισθάνονται και είναι απροστάτευτοι. 

Μειοδοτώντας την προσφορά για το δικαίωμα στην εξουσία σε καταχραστές παγκοσμίου επιπέδου, τους κοιτούσαμε άπραγοι να παίζουν άσχημα παιχνίδια εναντίον ημών και υμών. Φέραμε στην επιφάνεια κάθε απώλεια δικαίου, προστασίας και πρόνοιας και θεοποιήσαμε τον φόβο και τον τρόμο, την καταστολή και την επίδειξη δύναμης. 

Αφήσαμε την επιβολή της δύναμης στην πλευρά των ισχυρών και δεχθήκαμε την εξουσία τους να υπάρχει, επιδεικτική, προκλητική, απόλυτη και δογματική. 

Δώσαμε άφθονη δημοσιότητα σε αυτά τα έργα που αναδεικνύουν φανατισμό και καταστολή και αποδεχθήκαμε ψιθυρίζοντας με τα μάτια χαμηλά, ανικανότητα αντίδρασης. 

Τα αθέμιτα όπλα οποιασδήποτε εξουσίας είναι ο φόβος, ο τρόμος, η απειλή, ο θάνατος ο φυσικός ή ο συμβολικός, η εκμετάλλευση, η χειραγώγηση, η οικονομική ή πολιτική κακοποίηση. Τους το επιτρέψαμε κι αυτό. Αναιρέσαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς και αφήσαμε χώρο για κερδοσκόπους και καταχραστές να παραβιάζουν την αίσθηση της δικαιοσύνης, της αρμονίας, τα όρια της γαλήνης μας. 

Σε κανένα επίπεδο δεν βοηθήσαμε την αναλογιστική των αξιών και της ουσίας και γενικά των όσων μας περιβάλλουν. Και καθώς η φυσική δημιουργικότητα παρεμποδίζεται και εμείς βιώνουμε τις απώλειες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η φθορά μας οδήγησε και πάλι στην ακραία συνειδητοποίηση ότι τα πάντα είναι περαστικά και πρόσκαιρα. Το βιώσαμε στην επιφάνεια και αποκαλύψαμε μία αχαλίνωτη αναρχία εναντίον οποιουδήποτε ήμασταν σε θέση να επιτεθούμε, αφού αφαιρέσαμε επί της ουσίας κάθε αίσθημα δικαιοσύνης που θα μπορούσε να μας σταματήσει. Το βιώσαμε σε βάθος και πιαστήκαμε στο δόκανο της κερδοφόρας για τους κρατούντες και ψυχοφθόρας για τους εαυτούς μας ανάγκης θωράκισης κάτω από αμυντικούς μηχανισμούς προστασίας και αυτοπροστασίας. 

Υπέρογκα ήταν και τα κέρδη που χαρίσαμε στους φέροντες το μήνυμα της κάθαρσης από τα προσωπικά σκοτεινά μας στοιχεία, καθώς και εκείνα με τα οποία μας επιφόρτισε η φυσική ή η τεχνητή αλλαγή του περιβάλλοντος. 

Παρά το γεγονός ότι διακρίναμε την μπότα της εξουσίας στο στήθος μας, αν και αισθανθήκαμε την εξάρτηση ή την αδυναμία της μετάβασης μας μακριά από αυτήν, παρ' όλο που έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο αντίδρασης, ποτέ δεν θελήσαμε να δούμε ότι ίσως το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να μας βοηθήσει πριν καταστρέψουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί εκείνους, θα ήταν να κάνουμε τον προσωπικό μας απολογισμό. Όχι ενοχικά, αλλά συνειδητά. Να ανακαλύψουμε τα λάθη και τις ευαισθησίες, τα ένστικτα και τα πάθη, τα δικά μας ή των άλλων εναντίον μας. Και να προσπαθήσουμε να δράσουμε και να αντιδράσουμε με συντονισμένο τρόπο, πραγματικά πιστεύοντας ότι στο τέλος θα βρούμε ισορροπία και την ειρήνη. 

Εθελοτυφλώντας, ξεχάσαμε πως η αντοχή μας θα δοκιμαστεί ξανά και ξανά. Δεν στραφήκαμε ποτέ στην δύναμη που υπάρχει μέσα μας, δεν τη μεταστρέψαμε σε παραγωγική αντίδραση και δεν αποκλείσαμε την σκοτεινή δράση από όπου κι αν προέρχεται, είτε από άλλους ή από τον εαυτό μας. Παραμείναμε τα θύματα της οποιασδήποτε εξουσίας, υλικής, συναισθηματικής και πνευματικής. 

Ούτε καν σταθήκαμε μακριά από δογματισμό, φανατισμό, υλισμό και άλλες εμμονές. Δεν δυναμώσαμε για να αλλάξουμε την ανισορροπία μεταξύ του πνεύματος, της ψυχής και της φύσης. Παθητικά κοιτούσαμε αυτή την ανίερη συμμαχία να συνθέτει μεθοδικά αυτόν τον κύκλο του άγχους, της παράνοιας και του ανταγωνισμού και δεν χυθήκαμε σαν γροθιά ενάντια στο σύστημα που καταστρατηγεί τα δικαιώματα μας, που αρνείται τις αξίες μας, που γκρεμίζει γέφυρες και οικοδομεί απεριόριστα φυλακές για την ψυχή και το μυαλό μας. 

Για άλλη μια περιστροφή μας γύρω από τον ήλιο, δεν δώσαμε την μάχη, δεν καταδέχθηκαμε καν το προφανές, ότι η ζωή έτσι κι αλλιώς είναι μια συνεχής μάχη μεταξύ της ανάπτυξης, του θανάτου και της αναγέννησης. 

Ευτυχισμένος λοιπόν δεν θα είναι για εμάς ο δέκατος έβδομος κύκλος της τρέχουσας δισχιλιετίας και αυτό μας αξίζει. 

Πρώτος εγώ να δυστυχήσω. 

Τα ευχολόγια και οι κατάρες περιττεύουν.-