''Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΤΕΝΑΚΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ Η ΜΟΙΡΑ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΦΑΛΑΚΡΟΙ'' ΚΑΙ ΤΟ ''ΟΧΙ'' ΤΟΥ 2015

Thoughts

Γιατί το "Όχι" του 1940 ήταν επιβεβλημένο ενώ ένα "Όχι" το 2015 είναι ανάθεμα;
Γιατί μονίμως γιορτάζουμε μεγαλεία και θρηνούμε καταστροφές του παρελθόντος αντί να αλλάζουμε τα δεδομένα του παρόντος και να προετοιμαζόμαστε να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανές καταστροφές του μέλλοντος;
Τι περισσότερο έχουμε να χάσουμε; 
Σε τι διαφέρουν το "Όχι" της 28ης Οκτωβρίου στον φασισμό το 1940, το "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρέα σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" της 25ης Μαρτίου στην Τουρκοκρατία του 1821 και  το πιθανότατο "Όχι" της 28ης Ιουνίου στον πόθο του νεοφιλελευθερισμού να γίνει νεοφασισμός του 2015;
Ποια είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ ενός επίσημου παγκόσμιου πολέμου με κρυφά οικονομικά κίνητρα το 1940 και ενός ανεπίσημου παγκόσμιου πόλεμου με φανερά οικονομικά κίνητρα το 2015;
Σκέψεις κάνω και ερωτηματικά έχω γιατί μου στέρησαν το δικαίωμα στην εργασία και τη δημιουργία και γιατί είναι τρομακτική η απότομη αλλαγή από το "ζήσε το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο και το αύριο σαν να μην υπήρχε το σήμερα" στο "να ζεις ή να μη ζεις, ιδού η απορία". 
Γράφω, διαβάζω, μαθαίνω, αντιγράφω και γράφω πάλι από την αρχή, τουλάχιστον  αυτό μπορώ ακόμα να το κάνω: 

28 Οκτωβρίου 1940 - Οικονομία 

Αντιγράφω: 

"Οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι δυστυχούν
Η καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη ολόκληρης της μεσοπολεμικής περιόδου συνοδεύεται από τη συνεχή επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης. Στο διάστημα 1922-1935 αυξάνουν οι τιμές καταναλωτή κατά 207%, ενώ οι μέσοι μισθοί μόλις κατά 83%. Η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνει την περίοδο 1928-1938 κατά 43% ενώ οι μέσοι μισθοί κατά 24%. Ο αριθμός των ανέργων αυξάνει από 75 χιλιάδες το 1928 σε 237 χιλιάδες το 1932, για να μειωθεί και πάλι σε 150 χιλιάδες το 1935:

Έτη Ενεργός Πληθυσμός Αριθμός Ανέργων Ποσοστό «Ανεργίας»
1928 2603553                75000                   2,8%
1929 2636175                127000                4,8%
1930 2668797                165000                6,1%
1931 2701418                218000                8,0%
1932 2734040                237000                8,6%
1933 2766662                156000                5,6%
1934 2799284                162000                5,7%
1935 2831905                150000                5,2%

Το προλεταριάτο των πόλεων βρισκόταν σε άθλια κατάσταση.

Στα 1939 το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα ήταν 75 δολάρια, ενώ το αντίστοιχο στη Μεγάλη Βρετανία ήταν 469 δολάρια. Παραπάνω, λοιπόν, από τα τρία τέταρτα των οικογενειών έπρεπε να τα βγάλουν πέρα με λιγότερο από 40.000 δραχμές το χρόνο, ενώ όλος ο πλούτος ήταν συγκεντρωμένος στα χέρια μερικών οικογενειών.

Το αποτέλεσμα ήταν κακές συνθήκες διαμονής (στην Αθήνα και τον Πειραιά έμεναν 4-5 άτομα σε κάθε δωμάτιο), και ανεπαρκέστατη διατροφή (στην Ελλάδα 2551 θερμίδες κατ’ άτομο τη μέρα, στη Μεγάλη Βρετανία 3125 θερμίδες).

Η μαζική εγκατάσταση των προσφύγων λειτούργησε σαν μια ακαταμάχητη δημογραφική πίεση. Η εργατική δύναμη προσφέρθηκε σε αφθονία και φθηνά. Γι’ αυτό η ανεργία και η υποαπασχόληση στα χρόνια αυτά δεν ήταν παρά απλούστατα οι «σκοτεινές» προϋποθέσεις για τη βιομηχανική ανάπτυξη που πραγματοποιήθηκε.

Η συμπίεση των εργατικών μισθών διευκολύνθηκε από το οριστικό κλείσιμο της μετανάστευσης και συνοδεύθηκε, όπως ήταν φυσικό, με τη διόγκωση της ανεργίας. Η μετανάστευση εργαζομένων, στο διάστημα 1907-1921, είχε φτάσει κατά μέσο όρο τις 25.000 ετησίως (με εξαίρεση το 1918-19), από τους οποίους οι 23.600 κατευθύνονταν προς τις ΗΠΑ. Αυτό ισοδυναμούσε, για το ίδιο διάστημα, με μια συνολική αφαίμαξη του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας κατά 19% περίπου. Όμως, με τα περιοριστικά μέτρα των ΗΠΑ από το 1921 και τη διεθνή ύφεση που ακολούθησε, η μετανάστευση κατήλθε αιφνίδια σε 5.100 άτομα (κατά μέσο όρο) ετησίως, από τα όποια τα 3.500 προς τις ΗΠΑ.

Ο εγκλωβισμός της εργατικής δύναμης μέσα στα όρια της χώρας αύξησε την προσφορά εργασίας και επέτρεψε τη συμπίεση των μισθών. Μεταξύ 1922 και 1935 οι τιμές ανέβηκαν κατά 207%, ενώ οι μισθοί μόνο κατά 83%. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη δεκαετία 1928-1938, η κατά κεφαλήν παραγωγικότητα του εργάτη αυξήθηκε κατά 43%, ενώ οι μέσοι μισθοί αυξήθηκαν μόνο κατά 24%. Η συνεχής πτώση του πραγματικού μισθού των εργαζομένων λειτούργησε σαν μια αποτελεσματική προϋπόθεση για την εκβιομηχάνιση.

Η δειγματοληπτική έρευνα, που έγινε από τη Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος το 1930, απέδειξε ότι τα 73% των εργατικών οικογενειών του δείγματος είχαν εισόδημα κατώτερο από το θεωρούμενο γενικά ως ελάχιστο όριο για τη συντήρηση. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Ξενοφώντα Ζολώτα, το ελάχιστο όριο για τη συντήρηση της μέσης εργατικής οικογένειας ήταν περίπου 33.000 δραχμές όμως 17,5% των οικογενειών είχαν ετήσιο εισόδημα κατώτερο των 18.000 δραχμών, 51,16% μεταξύ 18.000 και 30.000 δρχ. και 4,33% μεταξύ 30.000 και 33.000 δρχ. Από το σύνολο του χαμηλού αυτού εργατικού εισοδήματος το 57,5% δαπανιόταν σε τρόφιμα, από τα όποια μόνο το ψωμί αντιπροσώπευε το 40% των οικογενειακών δαπανών.

Η οικονομική κατάσταση των μισθωτών μεταξύ των ετών 1930 και 1938 επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο. Το ελάχιστο όριο συντήρησης μιας οικογένειας είχε φτάσει το 1938 τις 60.000 δραχμές ετησίως. Την ιδία εποχή, όμως, μόνο 17% των οικογενειών είχαν εισόδημα ίσο η ανώτερο από αυτό το ελάχιστο όριο. Τα υπόλοιπα 83% των οικογενειών, δηλαδή 1.362.000 οικογένειες σε σύνολο 1.642.000, είχαν εισόδημα κατώτερο, που έφθανε ως 18.727 δραχμές ετησίως, δηλαδή λιγότερο και από το 1/3 του θεωρούμενου ως απολύτως αναγκαίου. Από αυτό το προβληματικό οικογενειακό εισόδημα αφαιρούνταν ετησίως, υπό τη μορφή άμεσων και έμμεσων φόρων, ένα ποσοστό που κυμαινόταν μεταξύ 15% και 26% του εισοδήματος…"

28 Οκτωβρίου 2014 - Οικονομία

Αντιγράφω: 

"6.000 κατασχέσεις κάθε μέρα για χρέη στην εφορία

Διαστάσεις χιονοστιβάδας παίρνουν οι κατασχέσεις, οι διώξεις και τα άλλα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης σε βάρος οφειλετών. Σε ρυθμούς πολυβόλου η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων έχει εξαπολύσει από τις αρχές του χρόνου πάνω από 780.000 «επιθέσεις» σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις που χρωστούν στην εφορία. 

Θεωρητικά εφόσον οι οφειλέτες ενταχθούν στη νέα ρύθμιση χρεών, τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης αναστέλλονται. Ωστόσο το γράμμα του νόμου απαιτεί να πληρώσουν το 50% των οφειλών τους αν θέλουν να γλιτώσουν από τις κατασχέσεις στις τράπεζες. 

Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείς Δημοσίων Εσόδων τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια φορολογούμενοι παίρνουν σειρά, αφού βρίσκονται ήδη στον προθάλαμο των κατασχέσεων και της φυλάκισης,  είτε έχουν κάνει ρύθμιση είτε όχι για τα «φέσια» που έχουν αφήσει απλήρωτα στο δημόσιο. 

Ακόμα και αν όλοι αυτοί μπορούσαν να μπουν στη ρύθμιση με τις 100 δόσεις, τα άλλα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης που ξεκίνησαν ήδη σε βάρος τους σταματούν να τρέχουν, εκτός από τις κατασχέσεις εις  χείρας τρίτων (στις τράπεζες κυρίως) για τα οποία απαιτείται να βρουν να πληρώσουν μαζεμένα τα μισά από όσα χρωστάνε στο δημόσιο. 

«Για φυλακή» η μισή Ελλάδα. 

Η νέα ρύθμιση αποτελούσε την «τελευταία ευκαιρία» για όσους νοιώθουν την καυτή ανάσα του δικαστικού κλητήρα, των κατασχέσεων και των ποινικών διώξεων. Και αυτοί αυξάνονται αλματωδώς μήνα με το μήνα! Ξεπερνούν ήδη τους 2.250.000 οι φορολογούμενοι που έχουν «παλαιά χρέη» στην εφορία προ του 2013, ενώ 1,1 εκατ. φορολογούμενοι μπήκαν στη «μαύρη λίστα» επειδή άφησαν νέα χρέη επειδή άφησαν απλήρωτους τους τρέχοντες φόρους της χρονιάς. Όλοι μαζί χρωστούν 70,1 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά μόνον οι 175.000 από αυτούς είχαν ως τώρα κάνει κάποια ρύθμιση για να αποφύγουν τα χειρότερα. 

Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Σεπτέμβριο φέτος, η εφορία έβαλε στο στόχαστρο 781.000 φορολογούμενους, στους οποίους επέβαλε κατάσχεση ή τους κάθισε «στο σκαμνί» για τα χρέη τους στο κράτος. 

Τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων είναι αποκαλυπτικά: 

– Μόνο τον μήνα Σεπτέμβριο έγιναν 149.170 κατασχέσεις εις χείρας τρίτων.  Δηλαδή αναλογούν 5.967 κατασχέσεις μισθών, ενοικίων, σε τράπεζες κλπ για κάθε εργάσιμη ημέρα του μήνα! Οι 131.326 έγιναν ηλεκτρονικά χωρίς δικαστικό κλητήρα. Συνολικά μέσα στο 2014 (εννεάμηνο) έγιναν 687.427 κατασχέσεις! 

– Τον Σεπτέμβριο διενεργήθηκαν 909 προγράμματα πλειστηριασμού. Συνολικά φέτος έχουν γίνει 11.226 πλειστηριασμοί ακινήτων ή άλλων περιουσιακών στοιχείων οφειλετών. – Στον προθάλαμο του πλειστηριασμού (παραγγελία κατάσχεσης) μπήκαν τον μήνα Σεπτέμβριο άλλοι 3.731 φορολογούμενοι. Συνολικά από την αρχή του χρόνου έγιναν 25.718 παραγγελίες κατάσχεσης. 

– Τον μήνα Σεπτέμβριο η εφορία ενέγραψε 290 υποθήκες σε ακίνητα οφειλετών. Έφτασαν έτσι συνολικά τις 2.329. 

«Για φυλακή» οδεύει πλέον όμως η μισή Ελλάδα. Μόνο τον Σεπτέμβριο ασκήθηκαν 4.122 ποινικές διώξεις σε φορολογουμένους για χρέη στο δημόσιο. Κάθε εργάσιμη μέρα δηλαδή η εφορία στέλνει άλλους 165 φορολογούμενους «στο σκαμνί». Στο εννεάμηνο ασκήθηκαν συνολικά 54.586 ποινικές διώξεις –όσους έχει δηλαδή πληθυσμό μια πόλη όπως πχ η Καλαμάτα, τα Χανιά ή η Καβάλα! 

Τα ίδια στοιχεία δείχνουν και ότι οι ρυθμοί που «κτυπά» η εφορία είναι επιταχυνόμενοι και μήνα με τον μήνα αυξάνονται (πλην του Αυγούστου που ήταν  κλειστά τα δικαστήρια). 

Μόνη «ασπίδα» για τους οφειλέτες φάνταζε η υπαγωγή τους στη ρύθμιση των 100 δόσεων, χωρίς την απαίτηση καταβολής του 50% των οφειλών τους, ώστε να μπορούσαν να εξοφλούν πληρώνοντας τουλάχιστον 50 ευρώ το μήνα για να γλιτώσουν κατασχέσεις και διώξεις. Αλλά και αν μπουν στη ρύθμιση και πετύχουν και αναστολή των κατασχέσεων,  όσοι «λυγίσουν» και στην πορεία φανούν ασυνεπείς στις δόσεις ή μελλοντικούς φόρους και χαράτσια που θα τους επιβληθούν, τότε κινδυνεύουν και πάλι να χάσουν τη ρύθμιση - και τότε ίσως χάσουν τα πάντα…"

Κάποτε ο Μάο είχε πει ότι η εμπειρία είναι ένα χτενάκι που μας δίνει η μοίρα όταν πλέον είμαστε φαλακροί.

Ιδεολογικά είμαι ενάντια στη μοιρολατρία και πιστεύω ότι έχουμε φτάσει στον πάτο. Χρειάζεται χρόνος. Ας τον πάρουμε μόνοι μας γιατί δεν πρόκειται να μας τον χαρίσουν. Χρειάζονται ηγέτες. Αν έχουμε το χρόνο και τη θέληση θα υπάρξουν και αυτοί. 

Να μη φοβάσαι την αλλαγή. Μπορεί να καταλήξεις να χάσεις κάτι καλό, αλλά πιθανόν στο τέλος θα κερδίσεις κάτι καλύτερο. Ένας καλός σκοπός στη ζωή είναι να πεθαίνεις νέος αλλά όσο πιο αργά γίνεται.

Χρειαζόμαστε νέες επετείους να γιορτάσουμε. Ζήτω το "Όχι" του 2015!


Μάκης Κολοβός, Αθήνα 2015