ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ: ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΘΥΜΑ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ευθανασία

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όσο κι αν προσπαθώ να παραθέσω τα γεγονός που αναφέρεται πιο κάτω με τον πιο ουδέτερα δυνατόν τρόπο και έχοντας πάντοτε ως γνώμονα πως πάντα υπάρχουν τουλάχιστον δυο διαφορετικοί τρόποι ανάγνωσης και το λιγότερο δυο το οπτικές γωνίες θέασης, δεν μπορώ να μην θλιβώ που ένας άνθρωπος σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας αφέθηκε να πεθάνει αβοήθητος, όποια λάθη κι αν έγιναν, όσες αμέλειες κι αν συντέλεσαν στο γεγονός.



Πέθανε το απόγευμα, 23 Ιουλίου 2014, μέσα στο σπίτι της, στη συνοικία της Νέας Χώρας στα Χανιά, η Ευτυχία Παπαδάκη, μια 56χρονη τετραπληγική γυναίκα.

Μία ώρα νωρίτερα, η ΔΕΗ λόγω χρέους της είχε κόψει το ρεύμα, αν και χρειαζόταν μηχανική υποστήριξη από τρία μηχανήματα όλο το 24ωρο.

Η γυναίκα τα τελευταία 15 χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα υγείας.
Οι συγγενείς της 56χρονης κατέθεσαν χθες το απόγευμα μήνυση κατά παντός υπευθύνου, ενώ τα ακριβή αίτια του θανάτου της αναμένεται να προσδιορίσει η νεκροψία-νεκροτομή.

Το συνεργείο της ΔΕΔΔΗΕ πήγε στο σπίτι την ώρα που έλειπε από αυτό η γυναίκα που την πρόσεχε.

Έκοψε την παροχή στο ρεύμα και από εκεί και μετά άρχισε ςη αντίστροφη μέτρηση για την 56χρονη.

Παρότι το μηχάνημα ειδοποιεί με χαρακτηριστικό ήχο συναγερμού όταν κόβεται το ρεύμα, ουδείς τον άκουσε από το συνεργείο της επιχείρησης, με συνέπεια η γυναίκα να πεθάνει αβοήθητη.

Εδώ και ένα χρόνο είχε διακοπεί η καταβολή της σύνταξης στην 56χρονη από τον ΟΓΑ λόγω μπερδέματος με τα ασφαλιστικά ταμεία. Η ίδια περίμενε την απόφαση της εκδίκασης της ένστασης όπου είχε υποβάλει.

Το χρέος της στη ΔΕΗ είναι στα 800 ευρώ με το «χαράτσι».

Πηγές της ΔΕΗ ανέφεραν για το περιστατικό πως ήταν πρακτικά αδύνατο να γνωρίζουν την κατάσταση της υγείας της 56χρονης τετραπληγικής γυναίκας.

Οι ίδιες πηγές ανέφεραν ότι δεν είχε δηλωθεί στη ΔΕΗ ότι η θανούσα χρειαζόταν μηχανική υποστήριξη όλο το 24ωρο (οι περιπτώσεις αυτές ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες καταναλωτών στις οποίες δεν γίνεται διακοπή της ηλεκτροδότησης ανεξαρτήτως οφειλών).

Οι ίδιες πηγές ισχυρίζονται ότι ο μετρητής κατανάλωσης («ρολόι») ήταν δηλωμένος σε διαφορετικό όνομα καθώς και ότι δεν είχε γίνει αίτηση για ένταξη στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο στο οποίο επίσης εντάσσονται, με οικονομικά κριτήρια, άτομα που έχουν ανάγκη μηχανικής υποστήριξης με χρήση ιατρικών συσκευών.

Η επιστολή της προς κάθε αρμόδιο, μέσω της τοπικής εφημερίδας «Χανιώτικα Νέα»

«Το όνομα μου είναι Ευτυχία Παπαδάκη. Είμαι άτομο με τετραπληγία 20 χρόνια και είμαι στο κρεβάτι και έχω μηχανική υποστήριξη από τον Ιανουάριο του 2003 . Τον υπολογιστή τον χειρίζομαι με μια κάμερα υπερύθρων. Έχω μια αρρώστια που λέγεται Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση (ALS). Γεννήθηκα στις 30 Οκτωβρίου 1958. Όλη μου τη ζωή ασχολούμουν με τη γεωργία, εκτός από ενάμιση χρόνο που άνοιξα ένα ανθοπωλείο για να πουλάω τα φυτά που καλλιεργούσα μόνη μου για να μην τα παίρνουν οι έμποροι για ένα κομμάτι ψωμί. Είχα βλέπετε 3 αγόρια να μεγαλώσω. Βρήκα ένα μαγαζάκι 15 τ.μ. και έναν λογιστή. Δεν μου είπε ότι ήταν απαραίτητο να γραφτώ στο Ταμείο Εμπόρων. Άνοιξα το ανθοπωλείο, νόμιζα ότι ήμουν εντάξει με τις υποχρεώσεις μου με το κράτος. Δεν με ενόχλησε κανείς. Τον Νοέμβριο του 1993 άρχισα να χάνω την ισορροπία μου και να πέφτω κάτω αδικαιολόγητα. Τον Δεκέμβριο του 1993 νοσηλεύτηκα στο Αιγηνίτειο νοσοκομείο. Τότε μου έφτιαξαν τα χαρτιά οι γιατροί «να τα καταθέσουν στο Ταμείο σου» μου είπαν». (Η γυναίκα, μην γνωρίζοντας τον τρόπο αδειοδότησης ενός καταστήματος και τον τρόπο με τον οποίο κλείνει, ανέθεσε την εργασία στον λογιστή της που όμως πέθανε μετά από λίγο αφήνοντας, όπως φάνηκε, πολλά θέματα ανοικτά) «Όταν γύρισα στα Χανιά (με πατερίτσες) άρχισα να μαζεύω τα υπόλοιπα χαρτιά. Η υγεία μου πήγαινε όλο και χειρότερα. Κατέθεσε τα χαρτιά ο πατέρας μου στον Ο.Γ.Α. και με κάλεσαν να περάσω από επιτροπή τον Απρίλιο του 1994 (τότε ήμουν σε αναπηρική καρέκλα). Η απόφαση, όπως αναμενόταν, 100% αναπηρία – τετραπληγία. Η σύνταξη βγήκε 2 ή 2,5 χρόνια αργότερα. Το παιδί μου τον κάλεσαν φαντάρο, νομίζω πήγε στην Εφορία, έκλεισε την ταμειακή μηχανή και την πούλησε. Το ανθοπωλείο έκλεισε 31 Δεκεμβρίου 1996 και έφυγε φαντάρος ο γιος μου. Τον Ιούλιο 2007 ήρθε ένα χαρτί από το Ταμείο Εμπόρων και μου έλεγε ότι τους χρωστούσα 45.000 €. Έκατσα και έγραψα μία επιστολή, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με άλλον τρόπο (από τον Δεκέμβριο του 2002 έχω τραχειοσωλήνα) και έλεγα περίπου αυτά που σας γράφω τώρα. Φαίνεται δεν την άνοιξαν και τον άλλο μήνα έρχεται άλλη επιστολή. Δεν μου έδιναν απαντήσεις στα ερωτήματα που είχα κάνει. Ήταν αντίγραφο της πρώτης. Ξανατυπώνω τη δικιά μου επιστολή και την ξαναστέλνω, πάλι δεν είχα απάντηση. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετό καιρό. Για 2 – 3 χρόνια μου έστελναν το ίδιο χαρτί και το γύριζα πίσω χωρίς να το ανοίξω. Την Παρασκευή 31 Μαΐου 2013 μου ήρθε ένα χαρτί από τον Ο.Γ.Α. και λέει ότι μου κόβουν τη σύνταξη και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γιατί έχω μαγαζί που δουλεύει και δεν μου δίνουν ούτε τις δαπάνες του 2012 και 2013 που έχω καταθέσει περίπου 20.000 ευρώ! Έχω ανάγκη από γυναίκα που να με φροντίζει. Πώς θα ζήσω; Το ξέρω ότι η ζωή μας εμάς των 1.540 ασθενών με ALS είναι πολυδάπανη για το κράτος. Αλλά ας κάνατε νόμιμη την ευθανασία “θα την έκανα τώρα” να ξεκουραστώ από τους δημοσίους βασανιστές του ελληνικού λάου και όχι μόνο».

iScintillaDubitare, Αθήνα, 23 Ιουλίου 2014
(In English at Flatplains)