ΚΥΡΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

R.I.P. Κυρία Αναστασία

Σήμερα θα γιόρταζες αν ήσουν εν ζωή.
Σήμερα θα γιόρταζες περισσότερο που το τηλέφωνο δεν θα σταμάταγε να χτυπάει για το Χρόνια Πολλά.
Σήμερα θα γιόρταζες ακόμα πιο πολύ που θα ήσουν μαζί με φίλους και γνωστούς και συγγενείς σε κάποιο τραπέζωμα.
Σήμερα θα γιόρταζες την καλύτερη Ανάσταση σου αν αυτοί οι φίλοι και γνωστοί και συγγενείς σε σκέφτονταν έστω μέσα από αυτούς που αγαπούσες κι έμειναν πίσω στην ανάγκη.
Όμως δεν θα γίνει έτσι.
Τα "μάτια του κόσμου" που τόσο τίμησες έκλεισαν με την απουσία σου.
Η ανάμνηση σου αφέθηκε κάτω από ένα κρύο μάρμαρο από και σε αυτούς που βολεύονται με τους πεθαμένους παρά με τους ζωντανούς.
Δεν πειράζει Κυρία Αναστασία.
Το νόημα της Ανάστασης έχει χαθεί 2014 χρόνια πριν και βάλε.
Όταν έκλεισες τα μάτια σου για τελευταία φορά ίσως κατάλαβες πόση υποκρισία κρύβουν η απορία και η αγανάκτηση για τα "νέα" ήθη και έθιμα.
Θα ήθελα να έβλεπες και φέτος στην τηλεόραση την έξοδο των "ρημαγμένων από την κρίση" στα διόδια.
Δεν θα ήθελα να έβλεπες το σπίτι σου στα χέρια των παλιάτσων και των παλιατζήδων και στο πλατειάκι από κάτω δίπλα στον σκουπιδοτενεκέ.
Θα ήθελα να σου έλεγα και φέτος πως ο Άνθρωπος δεν κρίνεται από την συγγένεια αλλά από την συνέπεια κι ας θύμωνες.
Δεν θα ήθελα να ξέρεις πως αυτά που έλπιζες και αυτά που αγάπησες ετοιμάζονται να σε ακολουθήσουν.
Καλό ταξείδι και πάλι αν ταξιδεύεις!
Υπήρξες άξια!
Πάω τώρα να ντυθώ και να κλέψω ένα λουλούδι από τον κήπο κάποιου.
Θα το βρεις πλάι σου σε λίγο.

Ο γιος σου.-

Γύρισα. Καλά ήσουνα εκεί, αλλά σ' έχω δει και καλύτερα. Και να σου πω: αυτά που γράφω παρακάτω, δεν αναιρούν αυτά που έγραψα πριν έρθω! 

Οίκος Πατέλη

Κυριακή του Πάσχα. Επίσκεψη πρώτη στη Σούλα. Πρώτη με την έννοια "μόνος μου", έτσι, δίχως κάποια δουλεία να πρέπει να γίνει. Ούτε πέντε μήνες δεν πέρασαν ακόμα.
Καλό το σκηνικό. Είναι και ήσυχα, ούτε επισκέπτες, οι πελάτες δεν πάνε πουθενά κι όλα τα γύρω κλειστά.
Οίκος Πατέλη κάτω από το βλέμμα Παπακωνσταντίνου. Έτσι είναι οι παρέες, όποιος έχει πληρώνει. Ή κάπως έτσι. Χαχαχα! Με έπιασαν τα γέλια! Κι αν με κοιτάει κανείς: άλλος ένας να διευθύνει φανταστικές ορχήστρες στον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη.
- Τι δουλειά έχεις εδώ μωρέ κυρα Σούλα; Ουτε κουρασμένη ήσουν τελικά, ούτε δουλειά είχες να κάνεις, καφεδάκι θα 'πινες στην Πλατεία και ψιλοκουβεντούλα!"
Ξεχάστηκα και πήγα να πάρω καφέ. Άλλη φορά θα φέρνω ταπερ, ούτε περίπτερο ανοιχτό δεν έχει.
Πέρασε η ώρα, χαμπάρι δεν πήρα. Τελικά εκτιμάς τη γαλήνη καλύτερα έξω από το χώμα, ότι κι αν λες, ότι τελικά κι αν κάνεις.
Άρχισα να χαλιέμαι, δικαιολογία θα ψάχνω για να φύγω.
- Ωραία είναι εδώ μαμά, να πίναμε και κάνα καφέ και ξαναρχόμαστε αργότερα, καλύτερα δε να σ' έβρισκα στο σπίτι όταν γυρίσω.
Πάω τώρα, τα λέμε,
Γεια.

ΥΓ: Ένα μήνυμα συμπάθειας από το Γιώργο το Θεοδωράκη για μένα,ένα μήνυμα συμπάθειας για σένα: G.Theodorakis - Χρώματα