Crapbook

Sarah Kane (3 February 1971 – 20 February 1999) (Συνέχεα από το πρώτο μέρος:) Αναμφίβολα ο επηρεασμός των αναγνωστών, των θεατών και των κριτικών είναι ενδεικτικός της ασφάλειας που αποζητούν οι άνθρωποι μέσα από τις μεγαλοστομίες και της βαθιάς αποστροφής τους για την ωμή αλήθεια. To Crave το έχω συναντήσει μέσα σε πάμπολλα pink blogs με συμβουλές για ερωτευμένες καρδιές ως και σε αληθινά συγκλονιστικά ποιήματα απέραντης αγάπης. Ποτέ μου όμως δεν το έχω συναντήσει αντεστραμμένο, σαν μια ανέφικτη αγάπη, σαν μια υπερβολή της τελειότητας που δεν θα υπάρξει. Αντίθετα αν η πλειοψηφία των πολέμιων του Blasted είχαν τη δυνατότητα, η Sarah Kane δεν θα ειχε προλάβει να αυτοκτονήσει στα 29 της, θα είχε καεί στην πυρά στα 23 της.  «Blasted (Ερείπια)» – Sarah Kane Δύο εκ πρώτης όψεως αταίριαστοι άνθρωποι, συναντιούνται σε ένα πολυτελές και απρόσωπο ξενοδοχείο της κεντρικής Αγγλίας. Ένα φαινομενικά ρομαντικό τετ α τετ, καταλήγει σε κλιμακούμενες πράξεις ψυχικής και σωματικής βίας, ενώ

Αναστασία Πατέλη, 1932 - 2013 (Happy Days) Δεν έχω ανάγκη να σου γράψω, κάθε φορά που σε θυμάμαι στα λέω επιτόπου.  Και έχεις ακούσει τον τελευταίο χρόνο περισσότερα απ' όσα σου είχα πει όλους τους προηγούμενους.  Δεν μου άρεσε αυτό που έκανες, καλό ίσως θα ήταν να μην είχες φύγει, από άποψη timing όμως ήταν ιδανική η στιγμή για σένα.  Κατάφερα να κρατήσω για έναν ολόκληρο χρόνο στα μάτια του κόσμου και για τα μάτια του μόνο, ανέπαφη τη μνήμη σου και τα έργα σου, έτσι ακριβώς όπως εσύ θα το 'θελες, για μια ανούσια αξιοπρέπεια σ' έναν αναξιοπρεπή κόσμο.  Ίσως τελικά και οι "άχρηστοι εκβιαστές" να έχουν κάποια χρηστικότητα. Δεν θα 'ξερα να απαντήσω αν αυτοί που αγάπησες σε θυμούνται, δεν είδα κανέναν ούτε ήρθε κάποιος να μου πει.  Ξέρω πως σ΄εχουν γραμμένη στα ημερολόγια τους αλλά δεν ξέρω αν σ΄εχουν γραμμένη δίπλα στα ψώνια των γιορτών ή σαν κάτι ξεχωριστό που υπήρξες στη ζωή τους.  Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να είμαι στο μνήμα σου στις 27, μετά το π

Sarah Kane  (3 February 1971 – 20 February 1999) "Ανάθεμα σε, δεν με λυπάσαι" σιγοτραγουδούσα στον εαυτό μου για την όχι και τόσο ανεξήγητη αλλά όχι και τόσο αναγκαία επιλογή μου να έχω ανοιχτά μπροστά μου στο τραπέζι ταυτόχρονα δυο γραπτά της Sarah Kane τούτες την τελευταίες μέρες του χρόνου, το "ερωτικό" της μονόπρακτο Crave και το αναπόφευκτα σκοτεινό μεγαλειώδες, πρώτο από τα πέντε θεατρικά της, Blasted.  Αναρωτιέμαι αν η Kane έγραψε επίτηδες με αυτό τον αντίστροφο τρόπο αυτά τα δυο συγκεκριμένα έργα της. Το Crave που με πολύ απλά λόγια είναι η τελειότητα το ερωτικού δοσίματος άρα και η απόλυτη ουτοπία που δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει και το Blasted που η μεγαλειώδης βία που κατοικεί μέσα μας δεν είναι παρά το φιτίλι της τεράστιας έκρηξης που θα συμβεί και θα δημιουργήσει την ρωγμή από την οποία θα μπει το θεϊκό φως:  «Crave (Λαχταρώ)» – Sarah Kane Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, Και