Crapbook

Μια μικρή και χνουδωτή μπαλίτσα ήταν ο κυρ-Δημήτρης ο Πόντικας, μια υψηλή και όμορφη ζωούλα. Έζησε μια πλήρη και χαρούμενη ζωή. Έφτιαξε το σπιτάκι του σε μια γωνίτσα και από κει για πέντε χρόνια, έκανε βόλτες παντού μεσ' το διαμέρισμα. Κάποια στιγμή σταμάτησε. Χώθηκε μεσ' το ροκανίδι του και δεν έκανε τίποτα. Ο τρόπος που με κοιτούσε, μου σπάραζε την καρδιά. Μου έλεγε: "Εγώ φεύγω τώρα, ήρθε η ώρα, μην ανησυχείς, σ' αγαπώ πολύ". Δεν άντεξα και τον πήγα στον γιατρό. Δεν φτάσαμε ποτέ. Πέθανε μεσ' τη χούφτα μου στη μέση της διαδρομής.  Στη μέση της ζωής μου, μου έτυχε ξανά. Πήγα τη μάνα μου στο γιατρό. Πέθανε δίπλα στον ώμο μου στο νοσοκομείο.  Την τρίτη φορά, εύχομαι να 'μαι μονάχα εγώ, να μη χρειάζεται να πάρω τέτοια απόφαση για κάποιον άλλο.  "Κύριον Δημήτριο Πόντικα, Ποντικούπολη, Παράδεισος.  Να 'σαι καλά βρε κυρ-Δημήτρη Πόντικα, τώρα που είσαι πια εκεί πάνω στον Παράδεισο των μαλλιαρούτσικων τρωκτικών όλου του κόσμου. Να περνάς καλά